Temat dnia: Budujemy układ słoneczny.
- „Wstrzymał Słońce, ruszył Ziemię” – rozmowa. Dzieci składają z 8 części zdjęcie Mikołaja Kopernika, ustalają wspólnie z R., kim jest postać na zdjęciu. Następnie dzieci zdolne układają z rozsypanki sylabowej jego imię i nazwisko i odczytują. R. przypomina wiersz o Mikołaju Koperniku Dzieci podają zapamiętane informacje – kim był, czym się zajmował, co odkrył, jak Ziemia porusza się wokół Słońca. Dla zilustrowania tego wykonują doświadczenie. Na środku stoi lampka stołowa, przed nią leży piłka, na której jest narysowana
kropka – to nasze miasto. Jedno z dzieci toczy piłkę dookoła lampki, jednocześnie nią obracając. Dzieci starają się wyjaśnić, co się wtedy dzieje (zjawisko dnia i nocy).
Mikołaj Kopernik
Anna Paszkiewicz
Krąży Ziemia wokół Słońca
I choć lat ma już bez liku,
Pewnie nigdy nie słyszała
O niezwykłym Koperniku.
Nie wiedziała, jak nocami
Jasne gwiazdy obserwował.
Badał ruch i obrót planet,
Wszystko mierzył i notował.
Nie wie zatem, jaka prawda
W jego mądrej księdze drzemie.
Że to o nim powiadają: „Wstrzymał Słońce, ruszył Ziemię”
2. „Znaki zodiaku” – rozmowa na podstawie materiałów. Dzieci starają się na podstawie swoich doświadczeń odpowiedzieć na pytania: Co to są znaki zodiaku?
Gdzie można je zobaczyć? Co można zrobić, żeby je zobaczyć? Kto może zobaczyć gwiazdozbiory zodiaku i co jest do tego potrzebne?
3. Tworzymy zodiaki” – zabawa twórcza. Dzieci wymyślają, nie mówiąc innym, jaki znak zodiaku stworzy (mogą to być znaki wymyślone przez dzieci).
Z klocków – gwiazd oraz skakanek lub szarf dzieci budują znak i – jeśli jest wymyślony – nadają mu nazwę.
4. Wędrówka dookoła Słońca” – zabawa dydaktyczna. Dzieci siedzą w kole, na środku leży rysunek Słońca, a obok rysunki planet wraz z podpisami. R. recytuje wiersz fragmentami, a dzieci układają kolejne planety obok Słońca (każdą trochę dalej). R. mówi, że Ziemia to trzecia planeta od Słońca.
Układ Słoneczny
Urszula Kamińska
Na nocnym niebie, jak smuga bieli,
mglista poświata pasem się ścieli.
To galaktyka Drogi Mlecznej,
w niej właśnie leży Układ Słoneczny.
W środku ma Słońce, stąd jego nazwa.
Słońce to wielka, gorąca gwiazda.
Dokoła niego aż osiem planet
po swych orbitach krąży wytrwale.
Najbliżej Słońca Merkury mały,
najmniejszy z planet, skalisty cały.
Druga to Wenus – strasznie gorąca,
a za nią Ziemia – trzecia od Słońca.
Tak, nasza Ziemia, dobrze słyszycie,
jedyna z planet, gdzie tętni życie!
Czwartą z kolei jest Mars czerwony,
pełen skał, pustyń, zimny, zamglony.
Piąta to Jowisz – gazowa kula,
największa z planet, gdzie wiatr wciąż hula.
Szósta to Saturn – gazowy olbrzym,
ze swych pierścieni znany jest dobrze.
Siódmą jest Uran – z lodu i skały,
wokół pierścienie, błękitny cały.
Ostatnia z planet, ósma od Słońca,
to Neptun – burzom nie ma tam końca…
Układ Słoneczny to bez wątpienia,
nasz dom kosmiczny, bo w nim jest Ziemia!
Dzieci odpowiadają na pytania dotyczące treści wiersza: Co znajduje się w środku Układu Słonecznego? Co krąży wokół Słońca? Jak nazywają się kolejne planety Układu Słonecznego? Ile planet liczy nasz Układ Słoneczny? Jakie cechy charakterystyczne mają planety w Układzie Słonecznym? Jak nazywa
się pierwsza (trzecia, piąta…) planeta od Słońca? Którą z kolei planetą od Słońca jest Ziemia (Mars, Jowisz, Neptun…)? W nazwach których planet ukryła się litera p?
5. „Lot rakiety wokół planety” – zabawa ruchowa. Dzieci stoją za krzesłami. Na hasło R.: Połóż lewą (prawą) rękę dzieci kładą na oparciu krzesła właściwą ręką i przy muzyce obiegają krzesło dookoła. Na przerwę w muzyce siadają na krzesłach. Gdy muzyka ma wrócić, R. wydaje polecenie: Wstań. Połóż prawą (lewą) rękę. Start i włącza muzykę. Zabawę można przeprowadzić w języku angielskim. (Put your right/left hand on the chair).
6. „Co spadnie szybciej?” – doświadczenia. Dzieci mają przed sobą niewielki kamień, kilka kartek, plastelinę oraz kartki do notowania obserwacji (A4) z tabelą zawierającą 2 kolumny i 4 wiersze. Dzieci obserwują przebieg eksperymentu i notują na kartkach wyniki. Na górze kartki, we
właściwej kolumnie, rysują symbol przedmiotów, które występowały w eksperymencie. Każda próba będzie powtórzona 3 razy i dzieci mają wykonać 3 zapisy, stawiając X we właściwej kolumnie. Jeśli przedmioty spadną jednocześnie, znak X należy postawić w obu kolumnach. Dzieci wspólnie wymyślają, jak można oznaczyć poszczególne przedmioty, rysują te pomysły i wieszają w widocznym miejscu, np. kamień – owal; kulka papieru – białe koło; kulka plasteliny
– czerwone koło, prosta kartka – czarna pozioma kreska, wałek plasteliny – czerwona kreska. Przed każdą próbą sprawdzają ciężar przedmiotów w dłoniach i oceniają, który jest cięższy.
R. spuszcza przedmioty w parach – zawsze z tej samej wysokości, a dzieci oznaczają ten, który spadnie szybciej. Każdą parę należy upuścić 3 razy.
Po każdej obserwacji dzieci snują przypuszczenia, dlaczego stało się właśnie tak. Na koniec R. wyjaśnia, że przedmioty tej samej wielkości, ale o różnej wadze spadają tak samo szybko. Przedmioty o tej samej wadze, ale o różnej powierzchni spadają z różną prędkością. Wniosek: istotą szybkości spadania jest opór, jaki stawia powietrze, a nie waga spadającego przedmiotu.